Waarde Lnnrd...

...ten eerste hartelijk dank voor de aftrap van ons 'heen en weer bloggen'.

Gelukkig ben jij serieus begonnen, dat is iets wat mij, naar alle
waarschijnlijkheid, niet zou zijn gelukt.

Maar nu even ter zake:

Jij snijdt hier een interessant onderwerp aan, niet zozeer het WOII
gebeuren, maar de mensen die hier aan mee moesten doen.

Ik zal bij het begin beginnen.

Mijn 'tweede' vader, voor mij mijn echte vader, en voor mijn moeder de
liefde van haar leven (zij mogen beiden rusten in vrede), heeft in voormalig
Nederlandsch Indië als KNIL militair gediend tijdens deze periode.

Hij had ongeveer dezelfde leeftijd als de boys die jaren later in Vietnam
streden, en nog veel later in Bosnië, namelijk een jaar of 19.

Op zijn twintigste werd hij krijgsgevangen genomen door de 'Jappen',
en heeft tot zijn vijfentwintigste in kampen gezeten, op transporten gezet,
en als laatste aan de Birma spoorlijn te werk gesteld.
Je weet wel, onder iedere biels een dode.

Mede door deze periode heeft hij ontzettend leren relativeren, en heeft hij
dit aan mij kunnen overbrengen.

Waarom ik dit schrijf, zul je jezelf afvragen. Welnu, deze man heeft mij dit alles
persoonlijk kunnen en willen vertellen...

...tot op zekere hoogte...

...en heeft mij opgevoed tot wat ik nu geworden ben,

een Spanjool van weinig woorden.